Documento sin título

Galicias.com: unha casa para todos
FOTOS	FRASES	RILLAMILLAS	CAMBA	VIAAURIA	CAMIÑO SANTIAGO
CRÓNICAS DE CARBALLIÑO		COMERCIOS DO CARBALLIÑO	POTIÑOS	ENS	INSTITUTO DE ESTUDIOS CARBALLIÑESES

O día que fomos de visita

Eu tíñalles botado o ollo había tempo. Localizáraos unha vez casualmente en internet e chamáranme a atención. A pinta que tiñan era moi parecida á nosa. Iso nótase. ¿Qué necesidade hai de criar tenderetes coma Caminhantes se xa existen unha manchea de clubs de tódalas cousas e maneiras? Non o sei, o certo é que eu fun socio de Montañeiros Celtas durante un mogollón de anos e case nunca ía a nada e iso que ofrecían moita variedade e calidade de actividades para alén de organización, seguros, material, etc. ¿Qué nos leva entón a criar outros grupos? A saber, pero estes parecían ter nacido cun espírito moi parecido ao noso. Daban a sensación de ser unha cousa moi de andar por casa, sendeirismo de fregadeiro, pero que funcionaba. Porque tamén hai que dicir que a maior parte destes grupiños existen na teoría pero apenas teñen actividade.

O caso é que os seguía na distancia e comprobaba que efectivamente funcionaban regularmente. Aos poucos foise formando na miña mente a idea de visitalos, aproveitando que facían un convite urbi et orbe, para ver de qué pau ían aquelas xentes que dende as beiras do Arenteiro informaban ao mundo das súas pegadas.

Faleino con Iolanda e pareceulle ben a idea, sempre é interesante levar alguén do teu equipo aínda que mais non sexa que para ter con quén falar se a cousa non corre ben. Así que andivemos á espreita de que se nos presentase unha boa ocasión.

Pensamos entón en acudir a unha convocatoria que tiñan a mediados de Nadal. Estiven ao loro da información fornecida na súa web mais simplemente se dicía que saían ese día, non explicitaban a onde nin a que hora. O sitio de encontro xa entendín que era sempre o mesmo. Esperamos para ver se había mais información e non a colgaron. Chamamos ao suposto teléfono do presidente que aparece publicado e unha voz díxonos que o tal número non existía. Así que non era cousa de presentarse no Carballiño a unha hora indefinida para ver que pasaba que ben podía non pasar nada.

A seguinte convocárona para o día despois de Reis. Aí xa había algo mais de información como lonxitude da rota, a onde ía ser, mesmo tiñan un plan B para o caso de que chovese. Iso si, nada dicían da hora de saída. Visto o acceso telefónico non ser posible optei por entrar no seu foro. Estaba pouco frecuentado e cheo de porcaría de anuncios de contactos polo que podía ser que non respondesen pero reparei en que en entradas anteriores sempre había un que se encargaba de contestar. De facto xa había meses tiña entrado no mesmo foro para saudar e tiñan respondido. Así que animeime e inquirín sobre a hora de saída.

Contestaron dicindo a hora, ás nove e media, e explicando que iso era así, sempre ás nove e media, sempre no mesmo sitio e sempre cada dúas semanas. Claro, con eses presupostos, que nós descoñeciamos, non era necesario dar moita información porque a maior parte xa era dada por suposta.

Aqueles gajos parecían porreiros. Así foi que ese domingo, a min non me gusta nada saír os domingos pero era o que había, erguémonos cando aínda non estaban postas as rúas en Vigo e os noctívagos non comezaran sequera a pensar en volver para as súas casas, recollín a Iolanda no centro e tiramos para o Carballiño co tempo un bocadiño xusto pois a miña amiga retrasouse un pouco. Preocupábame non o chegar ao Carballiño a tempo senón o localiza-la estación de autobuses que era o local de partida. Certo que estes establecementos soen estar en lugares coñecidos, ben comunicados e fáciles de atopar pero eu non sabía se o Concello do Carballiño era deses que aforran en indicadores ou daqueles outros, coma o de Vigo, que os van sementando ao chou polas rúas e ao fin non fas mais que dar voltas ata que decides ir a outro sitio diferente do que querías ir.

Aí iamos nós, en misión de relacións externas. Ten mérito ir facer unha pateada ao Carballiño que nin sabiamos como nin a onde era. Pura afección. Pero o certo é que os Rillamillas tiñan moi boa pinta. A min esa declaración de principios que poñen na cabeceira da súa páxina dicindo que para participar só facía falla estar no lugar e hora da saída así como o feito de que saísen sempre con independencia de factores meteorolóxicos era algo que me gustaba e que coincidía punto por punto co funcionamento e a filosofía de Caminhantes.

Ás 9,30 en punto chegaba o meu Fiesta con trescentos mil quilómetros e dous ocupantes á porta da estación de buses do Carballiño. Despois de riscar escandalosamente a caixa de cambios para mete-la marcha atrás conseguín aparcar no centro das miradas dos camiñantes todos que non eran de Caminhantes e que estaban xa dispostos á partida.

Presentámonos e dixemos que viñamos camiñar con eles. Eu non dixen nada de Caminhantes, nun principio preferín non botar por diante a pertenza a outro colectivo, parecíame mellor ir ‘individualmente’ que por outra parte é o que era xa que a nós ninguén nos mandara alí a facer embaixada algunha.

Aínda demoraron uns poucos minutos en saír, pero non pasaron nin dez minutos da hora cando arrancamos. Iso gustoume. Aí acabaron de me conquistar aínda sen comezar a andar.

Todos botaron a andar, tras, tras, tras!, pareceume un bocado descortés pola súa parte non nos dicir nada de onde quedabamos ou non nos preguntar se sabiamos ir, ou non nos dicir que os seguíramos ou non nos ofrecer unha praza nun coche. Descortés e raro.

Vides canda nós!, a pateada partía dalí, xa estabamos pateando. Marabilloso!! Claro, nós quedamos nun sitio para logo volver quedar noutro. En Vigo parece o normal iso pero alí non, alí quedan e botan a andar e xa está. É que viaxando apréndese moito, oes!

O caso é que cando iamos chegando á piscifactoría, chegou un coche do que baixaron dúas persoas mais, era Cristina Cáccamo, camiñanta pouco asidua que contactara ao parecer casualmente con Iolanda o día antes para saber de Caminhantes e ela déralle esta cita. Viña acompañada dunha amiga, unha tal Carina que eu non coñecía de parte ningunha.

Nas primeiras conversas xa Iolanda lles tiña dito que eramos doutro grupo co cal tiven que abandonar o ‘anonimato’ e a nosa presenza pareceu pasar á categoría de embaixada.

O certo é que aquelas xentes desvivíronse por nos facer agradable a xornada. Mentres iamos sementando o mundo de pegadas interesáronse polo funcionamento e as actividades de Caminahntes, non menos do que eu estaba interesado no seu funcionamento. Tivemos variadas e longas conversas arredor de moitos temas pero sobre todo das actividades e formas de facer de Rillamillas e Caminhantes.

Enfiamos Arenteiro abaixo por un carreiro que parecía tirado dun libro de contos e que eu xa coñecía da pateada que fixeramos dende alí a Leiro no verán pasado. As follas secas dos carballos alfombraban o camiño facendo do exercicio de andar unha sorte de levitación. O bosque mollado e o día gris apúñanlle ao entorno un aquel de maxia e de misterio. Unha vez mais os deuses dos camiños mostrábanse propicios e a comuñón dos camiñantes obraba o seu milagre. O orballo que se enroscaba na fraga faloume ao oído e souben que aquel ía ser un gran día.

Eles teñen moi mallado o seu entorno próximo. A fórmula de facer saídas con volta ao mediodía cíngueos a un territorio relativamente pequeno o que fai que o teñan moi controlado. Por iso camiñan con autoridade, sen dúbidas, coma señores dun feudo de carreiros que dominan e coñecen.

Sorprendeume a presenza de xente de arredor dos setenta anos de idade que non eran precisamente os que menos andaban. Aqueles homes de infrecuente boa forma física fan do andar unha cousa pertinaz, case maquinal que visualiza a idea do nome do grupo: Rillan millas, tragan quilómetros, devoran os carreiros e as congostras nun labourar de pasos. Andando voy andando vengo.

Aquilo que eu sospeitara confirmábase, o espírito do invento era sorprendentemente parecido ao de Caminhantes aínda que a realización práctica tiña tamén notábeis diferenzas.

As conversas non paraban, eu estaba avarento de información e eles parece que tamén. Algunha vez cruzaba algún pequeno comentario con Iolanda e pareceume que ela tamén estaba encantada coa situación. Aquilo confortoume porque non adoitamos coincidir demasiado nolos dous nas apreciacións das situacións.

O día estaba chuviñento e unha intermitente poalla, miudiño miudiño, refrescaba aos camiñantes sen chegarnos a mollar en exceso. En Moldes, sobre a marcha, decidiron mudar o itinerario previsto e ir rillar millas por outro lado co que nos separamos da ruta que eu coñecía. Esta mudanza non contentou a todo o mundo porque xa non pasabamos por un pazo ao que había interese en fotografar. Con todo o sangue non chegou ao río e o persoal continuou pola nova ruta.

En Astureses, que ten unha preciosa igrexa de estilo románico rural que eu descoñecía para a miña vergoña paramos uns minutos e mesmo nos recibiron con foguetes porque era o día de San Xiao, patrón da freguesía, o que me lembrou que ese día había tamén festa no Aloia e houbese sido boa idea tamén facer unha pateada ata alí. Esa foi unha das dúas pequenas paradas e foi forzada porque alguén se metera na igrexa a tirar fotos.

Ao reinicia-la marcha decidiron facer outra variación sobre o itinerario previsto para ir a Fondo de Vila ver unha casa de turismo rural recentemente inaugurada. Aí houbo outra discrepancia. Non todos estaban pola labor.

Cando chegamos a esta casa eu imaxinábame en idéntica situación aos Caminhantes, con un día como aquel que chamaba a tomar algo quente, despois de levar preto de catro horas camiñando sen parar non habería forza humana nin divina capaz de evitar que se abalanzaran sobre as cañas e os cafés. Pero os nosos novos amigos non. Botaron unha rápida vista de ollos, cumprimentaron ao dono e fóronse, fómonos coa música a outra parte.

Segunda variación e segunda parada. Xa ía sendo moito saírse de nai. Algún anunciou que non volvería se os guías eran os mesmos. A cousa ía subindo de nivel. As masas, algunhas, ameazaban con se amotinar e continuar pola súa conta. A dirixencia, no entanto, conseguiu manter o tipo medianamente e coma un reloxo suízo, ás dúas en punto (algún un bocado antes) as tropas reingresaban no Carballiño e remataba a pateada.

Como nós tiñamos pensado, sen ter razón para elo obviamente, que a cousa iría durar todo o día, decidimos quedar a comer no Carballiño. O certo é que se interesaron moito para nos indicar o mellor sitio malia lles custara chegar a un consenso o que debe querer dicir que hai moitos bos sitios pero finalmente varios deles acompañaronnos a xantar co que a elección quedou baixo a súa responsabilidade. O tal xantar non desmereceu en nada ao resto da xornada. Aínda despois da sobremesa, Cris e Carina continuaron con algúns dos nosos anfitrións que creo que ían visitar unha bodega mentres Iolanda e mais eu regresabamos a Vigo.

E así foi o conto, como vos conto. O conto do día que fomos de visita ás terras do Arenteiro.

NOTA: Este fantástico texto procede da páxina web: http://es.geocities.com/clubdecaminhantes/Pleo21.html

"O que converte a vida nunha bendición non é facer o que nos gusta, senón que nos guste o que facemos" (GOETHE)

"No me resigno a que, cuando yo muera, siga el mundo como si yo no hubiera vivido" (Pedro Arrupe)